Verleden
Leven in mijn wereld
De eerste vijftien jaar van mijn leven was ik een echte Willem de Zwijger. Ik leefde in mijn eigen wereld, fantaseerde makkelijk en kon (mede) als gevolg daarvan niet makkelijk uit mijn woorden komen. Ik herinner me nog de talloze oorverdovende stiltes aan tafel, wanneer mijn moeder weer eens vroeg hoe mijn dag was. Tegen de tijd dat ik twee of drie woorden had gezegd (dit kostte meestal een paar minuten tijd en duurde slechts een paar seconden), nam mijn broer het woord van me over: ‘Nou, Robert heeft vandaag rekenen gehad, en taal en heeft tikkertje op het schoolplein gespeeld.’ Ik hoefde dan alleen nog maar knikkend te bevestigen en mijn verhaal was afgerond. De wereld in mijzelf was de beste die ik me kon wensen omdat iedereen die zich daarin bevond exact wist wat ik dacht.
De ontsteking van een kettingreactie – Diabetes
Vanaf september 1989 werd er suikerziekte ontdekt, Diabetes type 1 om precies te zijn. In dezelfde maand was mijn vader eveneens het haasje; diabetes type 2 voor hem. Dat waren niet de fijnste tijden om met deze chronische ziekte in aanraking te komen, want de technologie was bij lange na niet zo ver ontwikkeld als vandaag de dag; ouderwetse apparatuur, strenge diëten waaronder blokjes kaas en plakjes worst in plaats van een snoepje, en letterlijk alles suikervrij (maar wel vol chemische zoetstoffen)! En geloof me, als klein ventje, en later als puber, is het leven met diabetes niet altijd even makkelijk en fijn. Ook voor mijn familie was het soms flink schrikken en slikken. Het familieleven met 2 diabetespatiënten zorgt voor veel onvoorziene en onverwachte evenementen.
Jaren gingen voorbij en het acceptatieproces vorderde langzaam. Ik was een avonturier, een ontdekker en ik wilde graag de wereld, mijn wereld, op eigen houtje ontdekken. Dat had zo z’n voordelen, en helaas ook z’n nadelen. Met name de periode tussen mijn veertiende en mijn twintigste was erg zwaar, naast alle beperkingen en regels die we als scholier opgelegd kregen (wat voor een groot deel bijdraagt aan je persoonlijke groei), voelde ik de druk van Diabetes en met name de noodzakelijke acceptatie als een zware last op mijn schouders.
Ogen
Daarbij kwam rond 2001 een levensveranderende koerswijziging bij. Als gevolg van diabetes verslechterden mijn ogen. Diabetische retinopathie. Ingrijpen was een noodzaak. Binnen een periode van twee jaar verloor ik mede door talloze operaties meer dan 90% van mijn gezichtsvermogen en ook dat was op dat moment een brug te ver.
Om om te leren gaan met mijn afgenomen gezichtsvermogen besloot ik in 2004 een traject in te gaan bij een stichting dat zich inzet voor mensen die slechtziend of blind zijn, ‘t Loo Erf in Apeldoorn. Bijna twee jaar heb ik hier doorgebracht om te leren hoe ik op praktische wijze de rode draad van mijn leven weer kon oppakken om mee te draaien in deze, toch voornamelijk visueel ingestelde maatschappij.
kruispunten, de juiste afslag
Het zijn bepaalde kruispunten of aanknopingspunten in je leven die bepalen hoe je de koers van je verdere leven uitzet, en meestal besef je de omvang en impact van zo’n kruispunt pas als je er op terugkijkt. Voor mij was zo’n kruispunt het aannemen van een uitnodiging om deel te nemen aan een driedaagse workshop over NLB, een combinatie van Neuro Linguïstisch Programmeren en Emotioneel Lichaamswerk (Bodywork).
Die drie dagen waren zo indrukwekkend en verhelderend ten aanzien van de kijk op mijn leven, dat ik direct na de workshop besloot om er nog één te doen. En daarna nog één. Onderbewust moet ik geweten hebben dat de keus om me te verdiepen in mijn persoonlijke groei één van de beste keuzes zou zijn die ik ooit heb gemaakt.
De oneindige kracht in jezelf
Ik heb geleerd om uitdagingen en problemen aan te pakken, me toe te staan bij de pakken neer zitten, en uiteindelijk ook weer op te staan, door te zetten, mijn horizon te vergroten en de kwaliteit van mijn leven te verbeteren. Ik weet inmiddels dat ik groter ben dan de problemen van mijn leven en vandaag de dag leef ik vanuit de wetenschap dat niets onmogelijk is, dat alles in het leven een ervaring is die we zelf kleur geven, en dat ik me verder kan verdiepen in de mogelijkheden die op mijn pad komen. Mogelijkheden die we allemaal hebben, vaak gepresenteerd in de vorm van een probleem of een uitdaging. Ik weet wat niet mogelijk is, dat heb ik al vaak genoeg gehoord. Maar ik verleg liever mijn grenzen. Omdat ik weet dat ik tot meer in staat ben dan dat ik denk en toesta te kunnen.
Nieren
Door deze instelling, deze mindset, heb ik geleerd om op een andere manier dan als toeschouwer te staan in het leven. Hoewel ik niet kan bepalen welke situaties of gebeurtenissen zich presenteren, ik kan wel bepalen hoe ik hierop wil reageren. Natuurlijk klinkt dit aardig, maar de werkelijke test is of je dit in de praktijk ook zo kan blijven zien.
Het was 28 mei 2010, een dag die ik nooit zal vergeten. Een vrijdag. Een aantal maanden ervoor had ik al te horen gekregen dat ik door de Diabetes niet alleen een verminderd gezichtsvermogen had (met alle operaties van dien), maar dat ook mijn nieren als gevolg hiervan verslechterden. Hoewel ik de noodzakelijke dialyses nog een flinke tijd voor me heb kunnen uitschuiven, onder meer door het vervullen van één van mijn grootste dromen, was deze vrijdagochtend voor mij de dag des oordeels. Na een accute ingreep, waarbij een ‘lijn’ in de ader bij mijn sleutelbeen werd gestoken, kon ik vrijwel direct erna mijn eerste dialyse ondergaan. Hoewel ik een half jaar eerder al een shunt-operatie had gekregen (waarbij een slagader in de arm aan een ader gekoppeld wordt), bleek deze niet goed genoeg te werken en werd het een race tegen de klok om een alternatieve route te nemen om toch op zeer korte termijn te kunnen dialyseren. Binnen een paar maanden zou ik nog geopereerd worden voor een tweede shunt, waar ik de resterende tijd aan gedialyseerd zou worden.
Vanaf het moment van mijn eerste dialyse tot de laatste, had ik voor mezelf besloten om ondanks de situatie er het maximale uit te halen. Hoewel één arm onbruikbaar was, wegens de naalden die mijn bloed zuiverden, heb ik mezelf leren werken met de andere hand om zo tijdens de urenlange dialyses werkzaam en productief te zijn. Niet alleen was dit een reden om gefocust door te gaan, ik merkte ook dat dit voor mij de beste strategie was om door de onvermijdelijke dialysesessies heen te komen (drie keer per week, vier tot vijf uur per keer, week na week, maand na maand). Het besef dat ik de situatie niet kon veranderen, alleen mijn kijk en mijn gedachten hierover, zorgden ervoor dat ik ondanks alles toch veel heb kunnen werken en zelfs mijn eerste boek "Geef Nooit Op" gepubliceerd heb kunnen krijgen.
De Grote Finale
Ondanks externe factoren gaat het er om wat je innerlijke status is. Hoe is je mindset, je gedachtenstroom, je gevoelens? Zelfs in 2012, na ruim twee jaar van dialyse en nog steeds de onvermijdelijke Diabetes én slechtziendheid, wilde ik mijn grenzen blijven verleggen. De kracht die ik in me voelde was, en is nog steeds, zo overtuigend groot, dat ik dat jaar besloot om deel te nemen aan de marathon van New York. Voor zover ik weet had nog geen enkele slechtziende Diabetische nierpatiënt een marathon gelopen, en dat was voor mij een reden om er juist wel voor te gaan. Toch was dit eerder een secundaire reden; de hoofdreden was dat ik mezelf fysiek zo sterk mogelijk wilde voorbereiden op de onvermijdelijke transplantatie. Vanaf het startmoment van dialyse heb je als suikerpatiënt twee keuzes: zet je jezelf op de wachtlijst voor een nier, of doorloop je een reeks onderzoeken en zet je jezelf op de lijst van een dubbele orgaantransplantatie, een nier en een alvleesklier. Een grotere ingreep met meer risico’s, maar tegelijkertijd met een grotere beloning: geen dialyse én geen Diabetes meer.
De voorbereiding op de NYCM (New York City Marathon) was zwaar. Samen met een topsportcoach, een goede vriend van me, liep ik minstens drie keer per week hard in de duinen, kocht ik een hardloopband om thuis verder te oefenen en besloot ik om elk dialysebezoek te voet af te leggen, drie keer per week 6 kilometer per keer. Met een fitnessprogramma dat bijna elke dag wel iets van me vroeg, was ik in staat om in korte tijd in zeer sterke conditie te komen. Gelukkig maar, want de grote finale stond voor de deur.
Nee, ik heb het niet over de marathon. Op dinsdag 10 juli 2012, een dag nadat ik een online promotiefilmpje voor de Nierstichting had opgenomen in de BNN-studio’s in Hilversum, kreeg ik van mijn internist en nefroloog het telefoontje met de berichtgeving dat er twee organen voor me waren gevonden.
Zowel euforisch als gespannen onderging ik de zware operatie. En hoewel ik wist dat ik niet in staat zou zijn om de marathon te lopen (wat toch een doel was geworden dat ik buiten de hoofdreden om toch wilde behalen), wist ik dat ik een tweede kans had gekregen op een nieuw leven. Een leven met meer mogelijkheden, meer vrijheden. Eén waarin ik mijn verhaal en kennis zou kunnen delen met anderen en hen zou kunnen inspireren meer uit het leven te halen.
Het leven is gene sprint, maar een marathon
Het kostte me een jaar van herstellen. Alleen al de eerste 3 maanden heb ik hard moeten vechten om in leven te blijven. Met ruim 26 verschillende soorten pillen mocht ik na 16 dagen het ziekenhuis verlaten. Te zwak fysiek, maar mentaal sterk geloofde ik in de kracht van mijn herstellend vermogen. Maar 'positief denken' alleen brengt je nergens. De strijd tegen de medicatie was er één waar mijn lichaam niet tegenop gewassen was. In slechts 9 weken tijd viel ik meer dan 25 kilo af, stopte met eten en werd ziek. Mijn leven hing aan een zijden draadje.
Doktoren en specialisten wisten niet wat er in mijn lijf gaande was, en stuurde me na een week van opname en diagnoses terug naar huis, waar ik alleen voor mezelf moest zorgen. Het was pas in Oktober, ruim 3 maanden na mijn transplantatie, dat ik mijn specialist in Duitsland als laatste redder belde. Samen mett mijn moeder, die me met een emmer onder mijn neus naar hem toereed, werd ik in een rolstoel de kliniek binnengereden. Ik kon niet meer op mijn benen staan.
De diagnose: kaliumcyanidevergiftiging als gevolg van medicijnoverdosering. Toen mijn specialist zei dat ik niet nog een week had moeten wachten om bij hem langs te komen, omdat hij anders op mijn begrafenis aanwezig zou moeten zijn, daalde de ernst van de hele situatie in.
Het kostte hem 8 dagen van intensieve behandelingen. Een heel team van mensen werkte rond de klik aan mijn herstel, maar het resultaat was op z'n minst verbluffend te noemen. Ik werd met een rolstoel naar binnen gereden, op het randje van de dood. Ik liep fluitend de kliniek uit, dankbaar dat ik voor de tweede keer een nieuw leven mocht beginnen.
Het kostte me een jaar van herstel, en ik heb keihard gewerkt om mijn gezondheid optimaal te houden. Met name voeding en lichaamsbeweging hebben hier een enorme rol in gespeeld. Maar in November 2013, een jaar na mijn dans met de dood, vloog ik voor het eerst weer naar het buitenland om mijn verhaal en kennis te kunnen delen. Ik sprak in Orlando voor een groep van meer dan 2000 mensen, dineerde met multimiljonairs en ontmoette diverse celebrities, waaronder Jack Welsh, voormalig CEO van General Electric, Steve Wozniak, co-founder van Apple en marketingexpert Jay Abraham. Mijn leven was weer back on track.
Om mijn lijf en mind kracht bij te zetten, pakte ik mijn oude doel weer op om op alle vlakken in topconditie te zijn. Ik begon langzaam weer met hardlopen, nam deel aan meer evenementen om mijn mind optimaal te houden en koos elke dag bewuster wat ik wel en niet zou eten. 2014 zou het jaar worden waarop ik mijn ultieme leven zou kunnen leiden.
En dat lukte ook. In februari van 2014 vloog ik naar Zuid-Afrika om mijn debuut als spreker te maken. In april werd ik uitgenodigd om in Bulgarije mijn TED-Talk te houden. En in Oktober vloog ik opnieuw naar de Verenigde Staten om nogmaals te spreken voor een internationaal gezelschap. Mijn eigen dromen kwamen naast het leveren van een bijdrage ook in vervulling; ik ontmoette niemand mionder dan Al Pacino en Sylvester Stallone, die mijn eigen boek zelfs nog voorzag van een handtekening! En als klap op de vuurpijl rende ik twee weken later aan de andere kant van het land de New York Marathon - en finishte.
Het Leven Gaat Door
Er is veel gebeurd sinds die tijd. Zo ben ik ambassadeur geworden van de Nierstichting, heb ik mogen spreken voor Europarlementariërs en nationale politici en multinationals. Ik heb meer gereisd dan ooit tevoren en ben ik landen geweest waar ik nooit van har durven dromen. Ik heb inmiddels meer dan 600 artikelen op mijn naam staan en heb ik in de laatste 3 jaar nog 15 boeken geschreven, inclusief mijn best-seller paperback "ONBEGRENSD". Ik heb alles wart ik geleerd heb in dit boek samengevat om anderen te kunnen blijven inspireren en ondersteunen om het maximale uit het leven te halen.
Er Is Altijd Meer - The Good, The Bad & The Ugly
Toch heb ik alles overleefd. Alle 60+ operaties en medische tegenslagen, faillissement, depressie, relatiebreuken, zelfs de dood. En alles heeft me sterker dna ooit gemaakt. Ook al kostte het tijd en inzet; mijn focus, drive en doorzettingsvermogen heeft me in deze 38 jaar er altijd doorheen geholpen. En na elke tegenslag waren de kansen groter dan ooit tevoren. Dat heeft me niet alleen meer zelfvertrouwen gegeven, maar heeft het ook de overtuiging versterkt dat het beste nog op me staat te wachten.
The Best Is Yet To Come
Dat het leven niet een sprint is, maar een marathon moge duidelijk zijn. En dat het met ups en downs gaat is eveneens een feit. Ondanks al mijn successen in de laatste jaren heb ik ook opnieuw diepe dalen moeten doorleven. Ik heb afscheid moeten nemen van dierbaren, ben ik familie, virenden en klanten verloren terwijl ik mijn grip op het leven verloor,, ben in één jaar tijd volledig uit de running geweest als gevolg van een zeer abrupte relatiebreuk (waar ik nu mijn 19e boek over aan het schrijven ben), en heb ik met mijn bedrijf op de financiële afgrond gestaan. De man met de hamer staat niet alleen op renners te wachten tijdens een duurloop, maar ook in ons aller leven. En vroeg of laat worden we allemaal ermee geconfronteerd. Welke pijn er ook aan verbonden is; mijn ervaringen hebben me geleerd adt ik me er aan mag overgeven, zonder oordelen, en ze in elke vezel mag voelen. Alleen op die manier is het mogelijk om die pijn te helen, en er sterker uit te komen dan ooit tevoren.
Vandaag leef ik als een nieuw mens, geïnspireerd door het leven. Ik zie kansen en mogelijkheden waar anderen vaak problemen zien. Ik voel me gezegend door mijn ervaringen en de kennis die ik heb gehad, omdat zij degenen waren die me hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben.
In de afgelopen 19 jaar heb ik mijn expertise uitgebreid met het voltooien van verschillende opleidingen, trainingen en cursussen die me, in combinatie met mijn levenservaring, de expert maken die ik vandaag ben. Zo heb ik onder meer met de volgende leermeesters gewerkt:
Ik werk momenteel als lichaamsgericht psychotherapeut, life-coach, trainer, spreker, auteur en bodyworker en blijf elk jaar opnieuw actief bezig om mijn kennis en ervaringen ui te breiden. Ik leer van de besten en deel deze in combinatie met mijn eigen expertise en ervaring met anderen. Wat de toekomst ook te bieden heeft... the best is yet to come, because nothing is impossible.
Toekomst
Grensverleggend
De toekomst open, voor mij, en voor jou. Ik geloof niet in lotsbepaling, wel in levenslessen. Anders gezegd: ik geloof dat we hier nu zijn omdat we bepaalde lessen hebben ‘uitgekozen’ om te leren. Lessen waarvan we nu over het algemeen zeggen ‘Waarom heb ik dit in vredesnaam nodig?’ Voor mij is het leven een leerschool, waarbij je in de eerste klas begint en al doende het systeem leert om bepaalde problemen op te lossen. Zodra je daarmee klaar bent, ga je naar de volgende ‘klas’. Daarom geloof ik ook niet in lotsbepaling. Er ligt geen voorafbepaalde route voor je klaar die je ‘slechts’ hoeft te bewandelen. Het leven is een reeks van keuzes, en de resultaten van die keuzes vormen je leven.
Ik kies er voor om continu op zoek te zijn naar nieuwe mogelijkheden om mijn leven nóg aantrekkelijker en leuker te maken. Dat doe ik door nieuwe doelen te stellen, maar ook door me bewust te zijn van de gedachten, gevoelens en handelingen die ik heb en doe, en een spiegel en inspiratie te zijn voor anderen.
Missie, Visie en Doel
Mijn visie: Je kunt meer dan je denkt dat je kunt, ongeacht de geschiedenis van je leven. Awaken possibilities.
Mijn missie is om met mijn trainingsinstituut Choicepoint de mogelijkheden bij anderen te helpen ontwaken. Inspireren, motiveren, coachen en te trainen op het gebied van de beste succesgewoontes en alle persoonlijke ontwikkelingsgebieden die ik de afgelopen jaren zelf heb geleerd – dat zijn mijn tools om onze generatie, en onze volgende generaties de jumpstart te kunnen geven die iedereen behoort te krijgen.
Het is mijn doel om een betere wereld te creëren door te laten zien dat je groter bent, meer kunt en verder komt dan je ooit had durven dromen. Ons potentieel is zo groot, dat we de omvang ervan nog maar in een notendop hebben ervaren. Waar je ook staat in je leven, hoe veel je al achter de rug hebt of hoe succesvol je ook al bent op dit moment, er schuilt een reus in je, die – met de juiste tools – tot ongelooflijke dingen in staat is.
Succes begint in je mind. Succes is een keuze. Succes is er voor durven gaan.
Met deze website geef ik voorbeelden dat dingen mogelijk zijn. Als je er voor durft te gaan. Als je je niet laat tegenhouden door angsten, tijgers en beren op de weg, welgemeende beperkende adviezen. Sta jezelf toe te dromen, want ooit had je ze. Dromen. En wie weet nu weer.
Durf te dromen. En durf je dromen te transformeren naar de werkelijkheid. Je kunt veel meer dan je denkt.
Op jouw succes!
Robert
