Dit is hem dan. De 60e blog. Jeetje wat was dat een avontuur! Zestig artikels in dertig dagen. Een werkelijke uitputtingsslag. Zeker op het eind. Wat ze zeggen over die laatste loodjes is absoluut waar. Maar ik ben wel blij dat ik het gehaald heb!
Toen ik aan dit project begon was ik behoorlijk zeker van mezelf. Schrijven is mijn passie en wanneer iets leuk is, dan gaat het toch altijd een stuk makkelijker dan wanneer je iets doet wat je niet leuk vindt. Maar ook leuke dingen kunnen soms moeilijk zijn. En dan gaat het erom dat je doorzet.
Ik had nooit kunnen voorzien dat November zo’n heftige maand zou worden. Met name de dood van mijn vader wierp me vele blokkades op. Ineens was mijn focus weg, en zo ook mijn motivatie om nog door te schrijven. Ik heb er zelfs o over nagedacht om te stoppen met de marathon. Als ik dat gedaan zou hebben, denk ik ook dat niemand me het kwalijk genomen zou hebben.
Maar het is juist dat moment geweest dat voor mij voor veel opluchting gezorgd heeft. Omdat ik mijn gedachten en gevoelens op het digitale papier heb kunnen neerzetten, en daarmee in staat was om het een plek te geven. Daarnaast heb ik veel inzichten verkregen met de dood van mijn vader (zie de blog van gisteren).
Ik ben blij dat ik doorgezet heb, ondanks dat de laatste momenten het zwaarst waren. Hoewel het niet gaat om het voltooien van deze blogmarathon, maar juist om het geven van mijn 100 procent, weet ik dat ik dit juist gedaan heb door vol te houden, door te zetten en daarmee nieuwe gebieden binnen mezelf te ontdekken.
Voor mij was het doel om deze blogmarathon op te zetten, door te voeren en uit telopen. En ik weet dat ik deze blogmarathon primair voor mezelf deed, om te laten zien dat ik dit kon. Dat maakte het leuk om dit te doen en om dit te blijven doen. Omdat je een doel juist primair voor jezelf stelt. Voor niemand anders. Je doet het omdat jij het wilt, omdat jij weet dat je het kunt. Dat je daarbij anderen on the way helpt is alleen maar geweldig, en zo voel ik dat ook.
Het was een droom van me om de marathon (ja, zo’n fysieke) te lopen dit jaar. Maar ik denk dat het dit jaar niet mijn tijd was om dit doel te realiseren. Dat betekent niet dat ik het doel weggooi en als onhaalbaar beschouw. Nee, zeker niet. Het doell staat nog, maar dan voor het komende jaar. De blogmarathon vond ik een goede vervanger. En nu achteraf bekeken vond ik het ook een passend en goed vervangend doel. Het was zwaar, in meerdere opzichten. En ik heb ervan geleerd. Ik ben gegroeid als persoon, heb mijn grenzen verlegd en heb onderweg nieuwe mensen mogen leren kennen – bedankt voor jullie reacties!
Het einde van de blogmarathon mag dan behaald zijn. Ik ben je nog één blog schuldig. Één waar ik veel verzoeken en vragen over heb gekregen.
Want al vanaf het begin van mijn eerste seminar – het IN ZICHT Evenement; een seminar waarin ik je leer hoe je jouw dromen kunt oomzetten naar doelen en je doelen kunt realiseren – is mij de vraag gesteld: ‘Maar wat als ik niet weet wat mijn doelen zijn?
En het antwoord hierop ben ik je in ieder geval nog schuldig.
Ik heb uiteindelijk veel geleerd en onderweg toch nog genoten, gelachen en een traan weggepinkt; kortom een marathon wat me heeft geraakt en in beweging heeft gezet. Ik hoop dat ditzelfde voor jou geldt.
En wie weet zie ik je binnenkort op één van mijn seminars 🙂
Op ons succes!
Robrert
PS: bedankt voor de support 🙂
He Robert,
YOU DID IT! Echt super! Bedankt tevens dat ik heb mogen bijdragen aan een klein gedeelte van dit avontuur. Heel krachtig van je dat je ook na het plotselinge overlijden van je vader hebt doorgezet. Je bent een TOPPER.
Ik heb genoten van de diverse blogs. Met name die van jouzelf en de manier waarop jij je openstelt. Erg mooi om te lezen.
Geniet van de relatieve rust en to our success!
Jorgen
Lieve Robert,
Zo af en toe duik ik op. Nu lees ik dat in november je vader is overleden. Dat spijt me verschrikkelijk, juist omdat je hem eindelijk ‘gevonden’ had…..daar bedoel ik mee, vriendschap mee gesloten.
Kahlil Gibran zei het al: Wanneer je verdrietig bent, kijk dan in je hart, en je ziet dat je huilt omdat, wat je gelukkig maakte…….
Ik hoop dat je hart huilt om je vader!
En verder ben ook ik trots op wat jij doet, wat jij bereikt. Ik lees je graag.
Ik werk aan mezelf. 2010 was ook bepaald mijn jaar niet, maar wel tijd voor een omslag. Wie weet……..
dikke kus,
Eline
Dank je Monique. Het zijn de comments als deze die me aansporen en nieuwe energie geven.
Tja, het was niet makkelijk, zeker het laatste stuk was erg zwaar. Maar het is me gelukt! De aanhouder wint… 🙂
Dank je Marilyn. Ik ben blij en dankbaar dat ik je mag inspireren. En ja, natuurlijk gaan we door! Het jaar is nog niet voorbij, en zelfs voor 2011 heb ik al een paar interessante ideeën 🙂
Bedankt voor je bijdrage en je steun!
Jezelf elke dag weer opladen om de marathon te lopen,wat een doorzetter!
Ik weet zeker dat je door zult gaan om verder te inspireren en ben je dankbaar voor je fijne, confronterende,kwetsbare en stimulerende woorden, dus ook jij, bedankt voor de support.
Spannend te volgen waar je pad heengaat…mocht die fysieke marathon komen, dan ben ik er natuurlijk bij, bij de finish, met bloemen en spandoek!
Weer een mijlpaal waar je trots op mag zijn Robbie! Well done en respect voor wat je in zo’n moeilijke tijd voor elkaar hebt gekregen. When the going gets tough…
Niet alles gelezen.
Wel veel.
Je beschikt over een groot talent.
Veel kennis, schrijftalent en een zuivere oprechtheid die niet veel mensen ten toon durven stellen.
Groeten, Monique
Hulde lieverd!
Aan Doorzettingsvermogen kan ik nog veel van jou leren….
Ik ben ook Super Trots op JOu
Heel veel liefde en licht ikke
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
OMG!!! you’ve finished!
Bravo Koekie!
Ik heb met veel interesse en grote ogen je blogs gelezen en er geen eentje gemist 🙂
Grote bewondering voor je inzet en eigenlijk glorieuze ren!
..nu rust voor je en geen hersenkraken meer voorlopig..
Ik zal de inputs missen omdat het is in een maand tijds bij de ochtenplanning en middagbreak is gaan horen.
Bravo verschrikkelijk trots op je!
Bo’tje